رابطه خوب؟رابطه بد؟

آدم ها باید بیرون آمدن از رابطه را یاد بگیرند.
فکر می کنم این چیزیست که اصلن به ماها یاد داده نمی شود، درون رابطه رفتن را همینجوری یاد میگیریم، اما بیرون آمدن ازش معمولا بعد از صدمه خوردن زیاد و تحمل فشارهای فراوان اتفاق می افتد...

در تلخی بیرون آمدن از رابطه هیچ شکی نیست، اما تلخی اش تلخی یک سم کشنده نیست غالبن، برعکس به تلخی یک داروی درمانگر بیشتر شبیه است.

اول از همه باید یاد بگیریم رابطه ی خوب را از رابطه ی بد جدا کنیم!
مشخصات یک رابطه ی خوب چیست ؟
مشخصات یک رابطه ی بد چطور؟

رابطه ی خوب از دید من رابطه ایست که در جهت شکوفایی هر دو طرف گام بر می دارد، طرفین از هم یاد می گیرند و به هم یاد می دهند.
امنیت احساسی طرفین را تامین می کند، حسی مثل این حس که امروز خبری از من نگرفت شاید دیگر دوستم ندارد یا شاید سرش با یکی دیگر گرم است، نشانه ی یک بیماری، یا درون شما یا درون رابطه، است.

رابطه ی خوب شان و منزلت طرفین را حفظ می کند.
اصطکاک بین دو آدم در تماس مداوم با یکدیگر یک امر طبیعیست، اما دعوایی که به جملات رکیک و الفاظ زشت می رسد، حتی اگر با عذرخواهی ختم به خیر شود، در صورت تکرار مداوم باز هم نشانه ی یک مرض است، یا درون رابطه یا در یکی از طرفین.
درون یک رابطه ی خوب احساس آزادی جریان دارد، کسی کسی را مجبور نمی کند، شاید پیش بیاید گاه گداری و نه همیشه کسی خودش را مجبور کند اما دیگری را هرگز.
یک رابطه ی خوب بر پایه ی گفتگو استوار است، طرفین می توانند با هم در مورد مشکلات، ابهامات، احساسات، نیازها، کمبودها و هر گونه احساس دیگری صحبت کنند.

در یک رابطه ی خوب طرفین برای یکدیگر وقت کافی دارند و میزان انرژی ای که هر یک صرف پیش بردن رابطه می کند در یک حد و اندازه است به این دلیل طرفین احساس دین نسبت به یکدیگر ندارند.

هدف اصلی در یک رابطه ی خوب، با تمام وجود لذت بردن از با هم بودن است. اگر هدف بلند مدتی قرار است برای رابطه تعیین شود مثل ازدواج، باید با توافق طرفین و در مدت زمانی که هر دو طرف آمادگی لازم را پیدا کرده اند صورت بگیرد.

در یک رابطه ی خوب کسی اهداف بلند مدتش را به دیگری تحمیل نمی کند. 
همچنین در یک رابطه ی خوب، هر یک از طرفین به فردیت رسیده است، یعنی شناخت خوبی از خودش، شخصیت، روحیات، نیازها و توانایی هایش دارد، تفریحات شخصی خودش را دنبال می کند، رابطه های دوستی خودش را دارد، از احساس تنهایی نمی ترسد، روش های شاد کردن خودش به تنهایی را بلد است.
یک انسان فردیت یافته به بلوغ فکری رسیده و چشم اندازی از آینده برای خود ترسیم کرده است و اهداف شخصی بزرگ و کوچکی برای رسیدن دارد.

در یک رابطه ی خوب آدم ها سرگرمی های مشترک دارند که برای هر دو طرف لذتبخش است.
آدمهای یک رابطه ی خوب، زیاد می خندند.

در چنین رابطه ای، هر یک از طرفین، زیر و بم شخصیت طرف مقابل را می شناسد، می داند که از چه چیزی دلگیر می شود و با چه چیزی شاد.
و مهم تر از همه ی این ها، طرفین، ارزش رابطه ی خوبی که در آن هستند را می دانند و قدردان یکدیگرند.
چون برای رسیدن به این رابطه ی خوب از رابطه های بد زیادی گذر کرده اند به راحتی آن را از دست نمیدهند و با اولین مشکل پا به فرار نمی گذارند.

رابطه ی بد رابطه ایست که موارد ذکر شده در بالا در آنها رعایت نمی شود.
از چنین رابطه هایی باید سریعن بیرون آمد.
هرچقدر برای سرپا نگه داشتن رابطه های خوب باید تلاش کرد، برای کندن از رابطه های بد نباید یک لحظه هم وقت را تلف کرد.
رابطه ی بد مثل مخدر عمل می کند، با وجود آگاهی ای که به ناسالم بودن آن داریم باز هم می رویم سمتش و برای ادامه همیشه یک بهانه هایی از توی آستینمان در می آوریم. 
بهانه هایی مثل دوست داشتن، خاطرات مشترک و امید به تغییر دادن آدم مقابل و . . .